လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ကျဖစ္သည္၊ ဧရာ၀တီတိုင္း ငပုေတာျမိဳ ့နယ္ရွိ ခလံုမန္လွ ဆိုေသာရြာေလးဆီသုိ ့ ေႏြရာသီက်မ္းစာသင္တန္းတက္ရန္ သင္းအုပ္ဆရာမွ က်ေနာ္အပါအ၀င္ သင္တန္းသား ငါးေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္၊ ေျခာက္ေသြ ့ရာသီေရာက္ျပီးျဖစ္၍ အိမ္ႏွင့္ျခံ၀င္းစည္းရိုးမ်ားျပင္ရန္ ရွိေသာေၾကာင့္ သြားရန္စိတ္မပါေသာ္လည္း ယခင္တာ၀န္ေပးတိုင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္္က တေၾကာင္း ဘာသာေရးတြင္ ေသြးေအးေနခဲ့ေသာ က်ေနာ့အား ဇနီးသည္မွတိုက္တြန္းသြားေစခ်င္သည္ကေၾကာင္းေၾကာင့္ သင္တန္းသြားရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္၊ ငပုေတာျမိဳ ့နယ္ေအာက္ဖက္ ပင္လယ္ႏွင့္နီးစပ္လွ်က္ရွိျပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္သည့္ျမိဳ ့နယ္လည္းျဖစ္သည္။
တဖက္ကလည္းအထုတ္ဆြဲရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့အားလံုးေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၾကျပီး ဤခရီးကိုလာမိျခင္းသည္ေနာင္တရမိသည့္အျပင္ ဤမွ်ေလာက္ေခါင္ေသာအရပ္တြင္ရွိသည့္ ခလံုမန္လွဆိုေသာရြာေလးကိုမေရာက္မွီကပင္ စိတ္ပ်က္ေနမိသည္၊ ေမာေမာပန္းပန္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ ညေနပင္ေစာင္းေသာ္လည္း ရြာဟူ၍ အရိပ္အေရာင္ပင္ မေတြ ့ရေသး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္မသိေသာ ေဒသခံဆရာ၏ “ေရာက္ျပီးဟိတ္“ဆိုေသာအသံႏွင့္အတူ လက္ညိဳးညြန္ရာသို ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေတာင္ေစာင္းေပၚတြင္တဲသာသာ အိမ္အလံုး ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ဟိုတစု ဒီတစုႏွင့္ ျပန္ ့က်ဲေနသည့္ရြာေလးကို အေပၚဆီးမွလွမ္းျမင္ေနရသည္၊
အိမ္အားလံုးမွာ အင္ဖက္မိုးထရံကာမ်ားျဖစ္ၾကျပီး ျခံ၀င္း၊စည္းရိုးႏွင့္တံခါးမ်ားမရွိၾကေခ် ထို ့ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ရြာလမ္းဟူ၍ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိၾကဘဲ အဆင္ေျပသလိုျဖတ္သန္းသြားလာၾကသည္၊ရြာသားမ်ား မ်ားမ်ားစားစားမေတြ ့ရ၍ ေဒသခံဆရာအားေမးၾကည့္ရာ ယခုအခါလယ္ယာလုပ္ငန္းျပီး၍ ေတာင္ယာဆီသို ့မီးေသြးဖုတ္သြားၾကေသာေၾကာင့္ အိမ္ေစာင့္ရန္သက္ၾကီးရြယ္အိုႏွင့္ မိန္းခေလးမ်ားသာရွိေၾကာင္းသိရသည္။
္+/ဆက္ဖတ္ခ်င္လား ဒီမွႏွိပ္ပါ
ထို ့ေၾကာင့္ပင္လွ်င္က်ေနာ္တို ့တည္းခိုသည့္အိမ္၌ အျမဲေဆးတန္ခဲ၍ အျမဲျပံဳးေနတတ္ေသာ ဖထီးၾကီးမွလြဲ၍ မည္သူမွ်မရွိၾကေခ်၊ ဖထီးၾကီးမွာ ပိုး၊စေကာ ႏွစ္ဘာသာစလံုး ေကာင္းမြန္စြာေျပာဆိုႏိုင္ျပီး ဗမာလိုလိမ္ ့ပတ္လည္ေအာင္မေျပာတတ္ေခ် က်ေနာ္တို ့အဖြဲ ့အေမာေျဖေရခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားရံုႏွင့္ သင္တန္းျပဳလုပ္မည့္ေနရာသို ့သြားရန္ျပင္ဆင္ၾကသည္၊ ဤတြင္ အေဖၚတေယာက္က ေလွ်ာ္ထားသည့္ ဂ်င္းအက်ၤ ီ၀မ္းဆက္ကို အိမ္ေရွ ့တြင္ လွမ္းထားခဲ့ရာ စိတ္မခ်၍ ဖထီၾကီးအားေမးၾကည့္မည္ဟု အႀကံရကာ က်ေနာ္ကဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းနားမလည္းေသာ ဖထီးၾကီးအား “ဒီရြာမွာသူခိုးရွိသလား”ဟု ဒဲဒိုးေမးလိုက္ရာ ဖထီးၾကီးမွာ မ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲျဖစ္သြားျပီး “ဘယ္ကလာတဲ့သူခိုးလဲ”ဟုေမးေျဖေျဖလိုက္သျဖင့္ ဖထီးၾကီးရဲ ့အေျဖကိုသေဘာက်ကာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ခဲ့ရပါသည္၊
ထမင္းရံုသို ့သြားရာလမ္းေဘး၌ လြတ္ထားေသာႏြားမ်ားႏွင့္ အိမ္သို ့ျပန္မသယ္ႏိုင္ေသးသည့္စပါးပံုမ်ားကိုေတြ ့လိုက္ေတာ့မွ ဂ်င္းအက်ၤ ီေျပာက္မွာစိုး၍ သူခိုးရွိလားေမးခဲ့ျခင္းကို အားနာမိသည္၊ ထမင္းရံုသို ့သြားေသာ္ ဟင္းမ်ားထည့္ထားေသာ စဥ့္အိုးမ်ားကိုေတြ ့ရသည္ ဤေနရာေဒသသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထမင္းဆိုင္မ်ားမရွိ၍ ဧသည္မ်ားအတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္ကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္မထားဘဲ မိမိဆာသည့္အခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္မေရြးလာေရာက္စားေသာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္ကိုၾကားလိုက္ေသာအခါ ႏြမ္းပါးေသာ္လည္းေစတနာႏွင့္ ေလာကြတ္ျပဴငွာရွိေသာ ရြာေလးဟုမွတ္ခ်က္ခ်မိသည္၊
သင္တန္းနားသည့္အခ်ိန္တြင္ လည္းပတ္စရာေနရာလည္းမရွိသည့္အျပင္ အိမ္တြင္အပ်င္းေျပဖတ္စရာ စာအုပ္သံုးေလးအုတ္ႏွင့္ နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ျပကၡဒိန္မွတပါးအျခား ဘားမွမရွိေခ်၊ က်ေနာ္လည္းျပကၡဒိန္ကို လွန္ေလွာ္ၾကည့္ရွဴ ့ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးစာရြက္၌ စာရင္းလိုလိုခဲတံႏွင့္ေရးျခစ္ထားသည္ကိုေတြ ့၍ ဖထီးၾကီးအားေမးၾကည့္ရာ ၀က္သားစာရင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္၊သူတို ့ေဒသထံုးစံအရ ၀က္ေပၚလွ်င္ေငြေၾကးျဖင့္မေရာင္းဘဲ တအိမ္ကိုတပိႆာတတြဲလိုက္ေပးသည္ သူ၀က္ေပၚေသာအခါက်မွ တစ္တြဲျပန္၍ဆပ္ျခင္းျဖစ္သည္၊ သို ့ေသာ္က်ေနာ္စဥ္းစားမိသည္မွာထိုသို ့ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ေပးရမည့္၀က္သားစာရင္းႏွင့္ကိုယ္ရမည့္၀က္သားစာရင္းဟူ၍ ႏွစ္ခုရွိရျဖစ္ရာ ယခုမွာ စာရင္းတစ္ခုတည္းျဖစ္ေန၍ ဖထီးအားေမးၾကည့္ရာ ဖထီၾကီးက မွတ္ထားတဲ့စာရင္းေတြဟာ ကိုယ္က ျပန္ေပးရမယ့္စာရင္းေတြျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါသည္၊ထိုအခါက်ေနာ္က ကိုယ္ကျပန္ရမဲ့စာရင္းက်ေတာ့ေရာဟုေမးရာ ဖထီၤးၾကီးက“ ျပန္ေပးရမဲ ့သူုကမွတ္ထားပါလိမ့္မယ္”ဟုရိုးရိုးေလးေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ပါစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အံၾသျခင္းၾကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရပါသည္၊
တိုးတက္ယဥ္ေက်း၍ လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္သည္ဆိုေသာ က်ေနာ္တို ့ေဒသတြင္ ေငြအေပးအယူကိစၥ၌ စာခ်ဳပ္စာတန္းႏွင့္ အေသအျခာလုပ္ပါလွ်က္ ကတိက၀တ္ပ်က္ကြက္ကာ ရံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ကိစၥမ်ား နားႏွင့္မဆံေအာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ႏႈတ္ကတိ တစ္ခြန္းမွ်ဆိုစရာမလိုဘဲ သစၥာအရာ၌ ေနာက္ေက်ာလံုလြန္းသည့္ ရြားေလး၏ စိတ္ဓါတ္အခင္းအၾကင္းကို ေလးစားမိပါသည္၊ ညဘက္တြင္ ႏြားမ်ားခ်ည္ထားစရာမလိုေသာ တလင္းထဲ၌ ပံုထားေသာစပါးမ်ားေပ်ာက္မွာကိုမစိုးရိမ္ရေသာ၊သမီပ်ိဳေလးမ်ားကို ညအိပ္ညေန အိမ္ေစာင့္အျဖစ္ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ႏိုင္ေသာ ဤေနရာေဒသ၌ ေငြႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ထည့္ထားေသာအိပ္ကို ေသာ့ခတ္ထားေသာ က်ေနာ့္၏အျပဳအမႈသည္ ရြာကေလး၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုေစာ္ကားသလိုျဖစ္ေနျပီးဟု ေတြးမိကာ ရွက္သလို သိမ္ငယ္သလိုခံစားလာမိသည္၊ ထို ့ေၾကာင့္ သားေရအိတ္မွေသာ့ကိုျဖဳတ္လိုက္ျပီးနံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္သည္၊ ေဖါက္ျပန္ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ ေလာဘ၊ေမာဟ၊ေဒါသ၊မစၦိယစိတ္မ်ားကို သီလတည္းဟူေသာ ေသာ့ျဖင့္အေသအခ်ာခ်ိတ္ပိတ္ခတ္ႏိွပ္ထားေသာေၾကာင့္ ရြာကေလးသည္ စည္းရိုးမရွိ၊ ၀င္းမရွိ၊ တံခါးမရွိျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေနႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေတြးမိကာရြာကေလးအေပၚသို ့ ေလးစားၾကည္ညိဳမိလာခဲ့သည္၊ ဘ၀ေနပူစပ္ခါးေအာက္၌ အေဆာင္အေရာင္ ပကာသနဟူ၍ ဘားမွ်မရွိေသာ္လည္း တင္းတိန္ေရာက္ရဲ၍ျဖဴစင္ရိုးသားေသာ ႏွလံုးစိတ္၀မ္းႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေနသည့္ရြာကေလး၏ အလွတရားကို ပီပီျပင္ျပင္ျမင္လာသည္။ ခလံုမန္လွ ရြာကေလးသို ့က်ေနာ္ ့့လာခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းမွာ ဓမၼတရားျပသရန္အတြက္ျဖစ္ပါသည္ အခုေတာ့ ရြာကေလးမွက်ေနာ္ကို ဓမၼတရားျပန္ျပေနေလျပီး၊
ျပန္သည့္ေန ့၌ ရြာအ၀င္ေတာင္ကုန္ေလးေပၚရပ္ရင္း ရီေ၀ေနေသာမ်က္ရည္ၾကားမွ ရြာကေလးကိုႏႈတ္ဆက္ေနမိသည္၊ ရြာကေလးမွာမေျပာင္းလဲေသာ္လည္း ရြာကေလးက က်ေနာ့္အျမင္မ်ာကိုေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါျပီး၊ အိမ္သို ့ျပန္ေရာက္ေသာ္ ေလွ်ာ္စရာအ၀တ္မ်ားကို ဆြဲထုတ္ယူေနေသာ ဇနီးသည္က “အစ္ကိုေရ အိတ္မွာခတ္ထားတဲ့ေၾကးနီေသာ့ေလးမေတြ ့ပါလား ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ”ဟု ပ်ာပ်ာသလဲေမးရာ က်ေနာ္က ခလံုမန္လုရြာကေလးအေၾကာင္း စီကာပတ္ကုန္းေျပာၾကားျပီး“တရြာလံုးမွာေသာ့မျမင္ဖူးတဲ့ ရြာကိုလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္”ဟုေျပာျပလိုက္သည္၊ ဇနီးသည္က“အမေလးေတာ္ေသာ့မလိုတဲ့ရြာမွာေသာ့ထားခဲ့လို ့ဘယ္မွာသြားသံုးမွာတုန္း ဒီမွာေသာ့လိုတယ္ေလ၊ ဒါနဲ ့ခရီးေရာက္မဆိုက္ေျပာရအံုးမယ္ ရွင့္အိမ္ျခံစည္းရိုးေတြပ်က္ေနတာ အျမန္ျပင္ရင္ေကာင္းမယ္ မေန ့ညကလမ္းထိပ္ကဆိုင္ကို၀င္ေဖာက္တာကုန္ပါေရာ့လားအေစာင့္ေတာင္မႏိုးဘူး“၊ ဇနီသည္၏စကားအဆံုး၌ က်ေနာ့္ဒူးမ်ား ညြတ္ေကြးက်သြားေတာ့သည္၊
အႏုိင္ရပါတီကိုအာဏာလြဲေပးမည္ဟု ကမာၻသို ့ေၾကညာခဲ့ျပီးမွ ကိုယ့္ႏႈတ္ထြက္ကတိစကားကိုမ်က္ကြယ္ျပဳကာ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ျပီးေရာ ဆိုသည့္ အာဏာရွင္ အစိုးရ၏ ရက္စက္မႈမ်ားကိုလည္းခါးစည္းခံခဲ့ဘူးပါသည္၊ တေန ့တျခားၾကပ္တည္းလာေသာစား၀တ္ေနေရးအတြက္ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ မိသားစုအသိုက္အျမံဳေလးႏွင့္၀န္းက်င္ကိုထားခဲ့ကာ သေဘၤာသားဘ၀ႏွင့္ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ ေခတ္မွီတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ စက္မႈနည္းပညာတို ့ျဖင့္ဖန္တီထားေသာ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္အအံုမ်ား၊ ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းမ်ား ဆက္သြယ္ေရးစႏွစ္မ်ားကိုျမင္ေတြ ့ရေသာအခါ ရင္သပ္ရႈေမာအံၾသၾကီးစြာျဖစ္မိပါသည္၊ သို ့ေသာ္တဖက္မွ အာမခံေသာ့မ်ား၊ လွ်ိဳ ၀ွက္နံပါတ္မ်ား၊ Security Camera, Security alarm မ်ားကိုျမင္ေတြ ့လိုက္ရေသာအခါ တုိးတက္သည့္ျမိဳ ့ျပလူေနမႈစနစ္၏ ခါးသီးမႈဒဏ္ကို နာက်င္မြန္းၾကပ္စြာခံစားရေလတိုင္း က်ေနာ့္၏စိတ္အစဥ္တို ့သည္ တခ်ိန္က ေရာက္ခဲ့ဘူးသည့္ ကရင္ရြာကေလး “ခလံုမန္လု” ဆီသို ့အေျပးႏွင္ေရာက္ရွိစျမဲျဖစ္ေလေတာ့သည္။
(0) Comments
Post a Comment